Czwarty: Śniadanie

Obudziła się o szóstej rano. Oczy miała zapuchnięte od płaczu. Wiedziała, że już nie zaśnie, dlatego też poszła do łazienki i opłukała twarz zimną wodą. Miała nadzieję, że to zmniejszy w jakiś sposób wory pod oczami. Udało się to w małym stopniu. Ubrała się szybko w pierwsze ciuchy, jakie znalazła w walizce i wyszła z pokoju. Pobudka miała być dopiero o siódmej, miała więc godzinę świętego spokoju. Wyszła więc przed hotel i skierowała kroki w stronę parku. Tam usiadła na ławeczce i westchnęła. Nie chciała tyle myśleć o Schlierenzauerze, ale było to nieuniknione. Bała się tylko, że stare uczucie może w niej odżyć.

Z uśmiechem patrzyła na dwie wiewiórki, które ścigały się między drzewami naprzeciw niej, zupełnie nic nie robiąc sobie z obecności niepożądanego gościa.
- Fajne są, prawda? - wzdrygnęła się na dźwięk męskiego głosu tuż za nią.
- Diethart, czy ty mnie chcesz na zawał zabić? - popatrzyła na chłopaka, który usiadł obok.
- Nie, dlaczego? - spytał, próbując zwabić wiewiórki do siebie okruszkami drożdżówki.

Uderzyła się dłonią w czoło, patrząc na jego poczynania.
- Wiesz, że ci się to nie uda?
- Dlaczego? Może są głodne.
- Ale są też dzikie, boją się ludzi...

Wstała i skierowała się w stronę hotelu. Thomas zaskoczony spojrzał w ślad za nią, ale nic nie powiedział. Usłyszał tylko jej słowa.
- Ja idę, do zobaczenia na skoczni!

Weszła do holu i poszła na stołówkę, gdyż jej żołądek przypomniał o swoim istnieniu. W pomieszczeniu był tylko Alexander Pointner, do którego uśmiechnęła się na dzień dobry i, wziąwszy sobie porcję jajecznicy, usiadła przy stoliku umiejscowionym obok okna. Przeżuwała powoli każdy kęs, patrząc na słońce wyłaniające się zza góry i rozmyślając o przyszłości, co będzie robić, gdy sezon się skończy. Gdzie może znaleźć pracę. Z tego transu wyrwał ją czyjś głos.
- Można? - spojrzała w lewo i ujrzała Schlierenzauera, który uśmiechał się, jak zawsze.
- Tak - skinęła głową, w duchu dziękując sobie, że już kończy.
- Czemu wczoraj tak uciekłaś? I z rynku i z pokoju? - spytał, grzebiąc widelcem w zawartości swojego talerza. - Powiedziałem coś nie tak? Często mi się to zdarza, nie bierz tego do siebie.
- Nie - odpowiedziała szybko, chyba nawet zbyt szybko. - Nie powiedziałeś nic takiego. Po prostu musiałam coś sobie przemyśleć.

Spojrzała na niego z udawanym uśmiechem na twarzy. Odwzajemnił go, choć z jego strony nie było to raczej sztuczne. Spuściła szybko wzrok na swój talerz, a później przeniosła go na widok za oknem. Słońce uniosło się już ponad górę i rzucało promienie prosto na budynek, w którym się znajdowali.
- A gdzie Thomas? - zdziwił ją fakt, że sama rozpoczęła rozmowę. Z przerażeniem spojrzała na swoje ręce, przerażona ich drżeniem.
- Miał zaraz zejść, jak wychodziłem, to brał prysznic.

Przeniosła swoją uwagę z powrotem na talerz z jedzeniem. Kiedyś na pewno skomentowałby to jakąś złośliwą uwagą, ale teraz nawet nie wiedział, że to ona. Poczuła na sobie jego wzrok i spojrzała na niego pytająco.
- Przepraszam - wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Po prostu kogoś mi przypominasz.

Zakrztusiła się przełykanym właśnie kawałkiem chleba.
- Tak? - spytała, siląc się na obojętny ton, chociaż bała się, że jej to nie wyjdzie. - A można wiedzieć kogo?
- Wybacz, nie chcę o tym mówić - w jego oczach ujrzała coś na wzór bólu.
- Jasne, nie zmuszam cię - wstała, by odnieść talerzyk do okienka zwrotów. - Miło było, ale muszę iść. Do zobaczenia na skoczni.

Szatyn pomachał jej na pożegnanie. Dopiero, gdy wyszła z pomieszczenia, zauważyła, jak bardzo trzęsą jej się ręce, a nogi są jak z waty.

Przepraszam za błędy...
Ale jak to jutro koniec sezonu?