Dziesiąty: Noc

Ciemna noc roztoczyła swoje ramiona nad Innsbruckiem, o ile noc może być ciemna nad rozjarzonym światłem latarni, wystaw sklepowych i domowych świateł miastem. Po odwołaniu drugiego konkursu w Kuusamo z powodu zbyt silnego wiatru, wrócili do domu wcześniej, przez co rudowłosa zdążyła wyprać swoje i skoczków rzeczy, nakarmić Lilo i zrobić szybką obiadokolację. Teraz, gdy córka Thomasa spała spokojnie, a dwóch skoczków oglądało w telewizji powtórki jakiegoś serialu, mogła usiąść  na parapecie i zastanowić się, czy jest sens brnąć w to wszystko dalej. Spodobała jej się ta praca, polubiła skoczków i zaczęła się przyzwyczajać do ich, czasami dziwnych, zachowań. Wiedziała też, że jeśli zostanie na dłużej, Gregor na pewno rozpozna w niej Stellę, a ona nie chciała powrotu dawnych demonów.

Westchnęła, spoglądając na rozświetlony Innsbruck. Przez chwilę poczuła przemożną chęć spakowania walizki i wyjścia. Chciała uciec i schować się przed światem. Przed Schlierenzauerem. Z salonu usłyszała chrapanie i dźwięki telewizora. Przewróciła oczami, wiedząc że będzie musiała się tam pofatygować, by zgasić urządzenie, oraz ewentualnie przykryć skoczków kocami. Gdy znalazła się w pomieszczeniu, stwierdziła, że na kanapie znajduje się tylko jej kuzyn. Zgasiła telewizor i przykryła Thomasa znalezionym w swoim pokoju kocem. Już miała wyjść, gdy wysoka postać zagrodziła jej jedyną drogę ucieczki.
- Idź spać - odezwała się, próbując mówić szeptem, by nie zbudzić Thomasa, który miał bardzo słaby sen, oraz Lili.
- Najpierw musimy porozmawiać - Schlierenzauer wydawał się być na pół zdenerwowany, na pół zrezygnowany.
- Człowieku, jest godzina pierwsza dwadzieścia w nocy, a tobie się zbiera na rozmowy? To może poczekać - starała się mówić tak, by nie było słychać w jej głosie drżenia, które spowodowane było wypowiedzianymi przez skoczka słowami. Czy on się dowiedział? Połączył wszystkie elementy? Odkrył, kim jest?
- Masz mnie za idiotę? - prawie krzyknął, ale uciszyła go gestem.

Przepchnęła się obok niego i pobiegła do swojego pokoju, zamykając drzwi na klucz. Gregor przez chwilę dobijał się do drzwi, ale widząc, że rudowłosa nie ma zamiaru go wpuścić, dał spokój, nie chcąc obudzić Lili i jej ojca.
- Ella, musimy pogadać, to cię nie ominie - powiedział do drzwi, wiedząc że go słyszy.

Nie odpowiedziała. I nie wiedziała, co mu powie. Nie wiedziała nic. Patrzyła tępo w okno, za którym księżyc świecił nad miastem. I pierwszy raz od dawna nie wiedziała, co ma zrobić.

Jestem, jestem. 
Wena umarła, ale pomysł nie, także spokojnie.
Spóźniony prezent na Dzień Dziecka ;)