Jedenasty: Prawda

Wiedziała, że od rozmowy się nie wyłga. Zdawała sobie sprawę, że jeśli Schlierenzauerowi chodzi o jej prawdziwe ja, to musi liczyć się z ostrą wymianą zdań. Nie była jednak gotowa na konfrontację, a ta niespodziewanie nadeszła trzy pełne milczenia dni później, kiedy Thomas pojechał odwieźć Lily do swojej mamy.

Weszła do salonu z zamiarem odnalezienia swojego notatnika, który ostatnio był gdzieś w tej okolicy. Gregor właśnie zasuwał zamek od swojej walizki, jednak gdy ją zobaczył, zaniechał tego.
- Możemy pogadać? - zapytał, zaplatając ręce na piersi i patrząc na rudowłosą.
- O czym? - zapytała bardziej oschle, niż chciała.
- Miałaś może zamiar mi powiedzieć? Czy chciałaś mnie okłamywać do końca sezonu, Stello?! - powiedział głośniej, niż to było konieczne.

W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Nie panowała nad tym, ale przed oczami stanęły jej wszelkie obelgi z jego strony.
- Nie, nie miałam zamiaru ci nic mówić. Nie miałam zamiaru mówić nikomu, w szczególności tobie - ostatnie słowo dobitnie zaakcentowała.
- Niby czemu? Wstydzisz się?

Prychnęła z niedowierzaniem, gdy z jego ust wypłynęło to pytanie. Jak on miał czelność mówić jej coś takiego?!
- Wstydzę się?! Nie, ja się nie wstydzę! Ja mam dość walki z demonami przeszłości! Całą szkołę gnoiłeś mnie, wyzywałeś, poniżałeś, obrażałeś! Zniszczyłeś mnie psychicznie! Bałam się iść na lekcje, bo wiedziałam, że ty tam będziesz, i że przyczepisz się do mojego wyglądu! Co ja ci wtedy zrobiłam?! Nie wybierałam sobie figury, ani twarzy! A ty, wielki sportowiec, najprzystojniejszy chłopak w klasie myślałeś, że możesz wszystko! Nienawidziłam cię wtedy, a kiedy udawałeś tę zmianę, naprawdę pomyślałam, że może nie jesteś taki zły. A potem? Potem pokazałeś kim naprawdę jesteś. Jesteś zwykłą świnią, Schlierenzauer! Nienawidzę cię i nie chcę cię znać!
- Ale Stella... - zająknął się, widząc łzy, które spływały strumieniami po policzkach dziewczyny, rozmazując jej tusz do rzęs. Chciał to wyjaśnić, chciał przeprosić i błagać o wybaczenie. Wiedział, że to niemożliwe, że ta dziewczyna, która stoi przed nim marzy, by wyniósł się z jej życia i już nie wracał.
- Nie. Żadne ale Stella. Co? Myślisz, że przeprosisz i wszystko będzie w porządku, a ja zapomnę? Nie ma mowy! Nie zbliżaj się do mnie! Przebiedujemy ten sezon i koniec! - przeszła obok niego, potrącając go umyślnie.

Spojrzał w ślad za nią i poczuł wyrzuty sumienia. Czy naprawdę te niewinne, jak mu się zdawało, żarty mogły ją tak dotknąć? Przecież one były śmieszne. Te marne usprawiedliwienia były jednak beznadziejne i sam to musiał przyznać. Skrzywdził ją, może nieświadomie, i to bardzo. Żałował tego, że był wobec niej okropny. Chciał ją przytulić, przychylić jej nieba, sprawić by zapomniała. A najlepiej zacząć ich znajomość na nowo.

Z rozmyślań wyrwał go trzask zamykanych przez Morgensterna drzwi.
- Gdzie Ella? - spytał wesoło, wchodząc do salonu.
- Rozmawiałem z nią. Nienawidzi mnie - powiedział Gregor, a głos mu się załamał.
- Sam się domyśliłeś? - spytał Thomas, a uśmiech zszedł mu z twarzy.
- Tak.
- Jak?
- Te same ruchy, te same zachowania, sposób mówienia, mimika, a przede wszystkim oczy. Tego się nie zapomina.

Blondyn westchnął i poszedł do pokoju kuzynki. Leżała na łóżku, plecami do wejścia, i płakała. Usiadł obok niej i wyciągnął rękę, którą pogładził jej ramię. Wstała natychmiast, nie słyszała jego przyjścia. Przytulił ją mocno, jak to miał w zwyczaju.
- I co teraz? - spytał cicho.
- Nienawidzę go - wyszeptała.

Ja nie chcę nic mówić, ale w opowiadaniu zbliżamy się do konkursu w Titisee-Neustadt, wiecie co to znaczy? 
Ale do tego jeszcze jakieś... dwa odcinki ;)