Ósmy: Pogadanka

Pogoda w Kuusamo była średnio dobra. Nie było opadów, świeciło słońce, ale wiatr zaczynał wiać coraz bardziej. Rudowłosa siedziała w pokoju hotelowym, kończąc robić wykres wahań formy Manuela Poppingera, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Chcąc, nie chcąc musiała wstać i otworzyć. Za nimi stał Morgenstern, który nie mógł powstrzymać się od śmiechu. Na jego widok dziewczyna również się uśmiechnęła.
- Co cię tak bawi? - spytała, wpuszczając go do pomieszczenia.
- Dzwoniła moja mama.
- Czyżby Lilo robił jej rozróbę w domu?
- I Lilo i Lilka, nie może ich rozdzielić - zaśmiał się Thomas. - A wiesz, że ona ma uczulenie na sierść. Teraz chodzi cała zasmarkana i kicha.

Na wyobrażenie ciotki z czerwonym nosem, próbującej przywołać małego psa do porządku, rudowłosa zaśmiała się szczerze pierwszy raz tego dnia.
- A i byłbym zapomniał, przyszedłem po ciebie, bo mamy zebranie w konferencyjnej.
- Jakie znowu zebranie?
- Alex będzie marudził, że mamy zdobyć medale, bo jak nie to zobaczymy.

Westchnęła, zamknęła laptopa i podążyła za Morgensternem. W sali konferencyjnej, która była stosunkowo niewielka, zgromadzili się już wszyscy członkowie sztabu. Skoczkowie zdawali się być niczym nieporuszeni, gdyż w spokoju rozgrywali partię gry karcianej, w którą niewątpliwie wygrywał Stefan Kraft, a przegrywał Michael Hayboeck.
- Ella! - zauważył ją Poppinger. - Masz moje statystyki?
- Mam. Ale nie przy sobie, nie mam zwyczaju targać ze sobą wszędzie laptopa.
- A będę mógł zobaczyć? - zrobił maślane oczka.
- A nie wiesz, jak skakałeś? - wystawiła mu język.
- Chcesz się przyłączyć? Właśnie zaczynamy nową partyjkę - zaproponował Stefan Kraft i nawet wstał, by odsunąć jej krzesło.
- A w co gracie? - spytała, siadając pomiędzy Diethartem a Schlierenzauerem. Morgenstern zajął miejsce na przeciw niej.
- W makao - wyszczerzył zęby Michael.

Pokręciła głową, gdyż do pomieszczenia wszedł Pointner.
- Dobra, panowie. Posłuchajcie mnie chociaż raz uważnie. Na tej skoczni chcę widzieć, jak co najmniej jeden z was staje na podium, tak?
- Taak - rozległ się zgodny okrzyk.
- Tylko macie mi na siebie uważać! Wieje wiatr i to dość mocny, a prognozy nie są przychylne. Jak na razie konkursy mają odbyć się normalnie. Postarajcie się nie połamać.
- Jak się połamiemy, to Ella pocałuje i będziemy jak nowi! - krzyknął Kraft z entuzjazmem.
- Serio myślisz, że będzie chciała całować twoje śmierdzące kopyta? - zaśmiał się Diethart, za co oberwał w twarz pluszową kaczką.
- Proszę was - jęknął trener. - Nie róbcie wstydu.

Po jego wyjściu, skoczkowie nadal rozgrywali zaciętą partię makaa. Ella przyglądając się ich ruchom, poczuła na sobie wzrok Gregora. Na karku zrobiła jej się gęsia skórka, a wzdłuż kręgosłupa przeszły nieprzyjemne dreszcze. Chwilę później zawodnicy zaczęli rozchodzić się do pokoi. Wyszła z pomieszczenia i skierowała się w stronę schodów, gdy ktoś złapał ją za rękę i pociągnął do tyłu. Odwróciła się gwałtownie i wyrwała rękę z uścisku.
- Co? - spytała oschle.
- Możemy porozmawiać? - spytał szatyn, który chyba trochę się zmieszał.
- O co chodzi? Bo wątpię, że ty też chcesz zobaczyć swoje statystyki - uśmiechnęła się, próbując złagodzić swój ton, tylko dlatego, by stwarzać pozory.
- Nie... Chodzi o to... Że... A nieważne - machnął ręką.
- Jak zacząłeś, to skończ.
- Nie... Po prostu kogoś mi przypominasz. Kogoś... - zawiesił głos, po czym skierował się do drzwi, a w progu rzucił tylko krótkie: - przepraszam.

Stała na środku pokoju, patrząc tępo w ślad za nim.

Po maturze... Tydzień stresu i wakacje aż do ogłoszenia wyników
I chyba skończył mi się zapas odcinków...